Het is weer 5 december, en weer is er een jaar vol. Net als vorig jaar probeerde ik dit stuk vorige week te schrijven, en net als vorig jaar, lukt dat ook nu weer niet. Ik heb me er nu bij neer gelegd, het is een ritueel geworden op 5 december. Ik schrijf de gedichtjes voor bij de Sinterklaascadeautjes, ik maak het grafje schoon, maak een bloemstuk, we vieren ’s avonds Sinterlaas en daarna schrijf ik dit stuk.

4 jaar zonder Sarah, een vreemd jaar, dit jaar. De feestdagen van 2002 waren voor het eerst minder beladen en voor het eerst ook weer wat feestelijk, genieten zonder gelijk de immense pijn voelen. Die maand dacht ik dat de terug slag die steeds maar volgende op goede dagen, wel zou komen in het nieuwe jaar. Hij kwam niet, die dip, het bleef met mij goed gaan. Heel bewust heb ik alle lotgenoten contact afgesloten dit jaar, ik wilde alleen mijn eigen verhaal nog, zonder andermans verhaal, het ging goed met ons, en ik wilde niet steeds verhalen van mensen die nog zo heel erg er mee bezig waren, natuurlijk mag iedereen het op zijn manier doen, maar dat wilde ik ook.
Ik maakte mijn DTP opleiding af, liep stage in een drukkerij, slaagde met meer dan gemiddelde cijfers, en genoot daarna van de zomer. Een vervolg op de DTP opleiding bleef even uit, maar door het prachtige weer deze zomer vond ik dat niet zo erg. Rob en ik reden veel met de motoren, ondernamen veel. We deden veel dingen weer voor het eerst, bv zwemmen bij Center Parcs, en ook bij dat soort dingen konden we voor het eerst weer echt genieten zonder gelijk ook pijn te voelen. Natuurlijk waren onze gedachten op dat soort momenten ook bij ons meisje, maar het voelde anders als de jaren hiervoor.
De eerste tijd dat ik me ging beseffen dat het anders werd, voelde ik me schuldig, want was het geen verraad naar Sarah dat ik weer oprecht kon zeggen dat ik weer gelukkig kon zijn? Eerst voelde het wel zo, maar ook dit gevoel wende kennelijk en ik durfde te zeggen dat ik weer echt gelukkig kon zijn met wat ik nog wel had, Rob en Bram.
Zo ging de dag dat Sarah langer bij ons vandaan was, dan dat ze bij ons was, ongemerkt voorbij en kwam ik daar een maand later achter, ook toen weer dat schuldgevoel, want ik had van te voren gedacht dat ik me juist heel bewust zou zijn van deze dag.

De zomer vakantie hebben we heel bewust anders gedaan als de jaren hiervoor. Eerst ging Bram een week op kamp, daarna met ons drietjes naar Euro Disney een week en daarna zijn Rob en ik met de motoren naar Luxemburg geweest, Bram ging logeren bij opa en oma. Dit is ons zo goed bevallen dat we dit volgend jaar waarschijnlijk weer zo zullen doen. Het waren allemaal dingen waarbij de gedachten niet waren bij de jaren met Sarah, omdat de vakantie er toen heel anders uit zag.

Voor het eerst dit jaar ook bewust wat afstand van het grafje, we komen er nog maar heel erg weinig, bijna alleen op belangrijke dagen en als we denken dat het nodig is dat we het netjes maken, het voelt als een belasting dat we er niet zomaar heen kunnen omdat er altijd wel onkruid is wat opgeruimd moet worden of dingen schoongemaakt. Als we daar zijn willen we er alleen maar zijn, zonder al die “taken” die we de jaren hiervoor zo nodig hadden daar. We besluiten dat we het in de komende jaren onderhoudsvrij zullen gaan maken, dus de hegjes er omheen vandaan en een dichte plaat waar het glasmonument in komt.

Na de zomer had ik wederom toestemming om een opleiding te gaan doen, webdesign dit keer. Ik heb vanaf dat ik er mee begon gevoelt dat ik haast had, en toen het in Veenendaal niet meer verder werd gegeven ben ik zelf verder gaan zoeken en in Nijmegen verder gegaan met de 2 vervolg cursussen. (achteraf bleek de "haast" terecht, want als ik niet een vervangende aanbieder van cursussen had gevonden, en met mijn mijn baan was begonnen in januari, dan had ik nooit de 2 missende delen meer kunnen doen) Tijdens deze opleidingen wist ik al dat ik hiermee niet wilde gaan werken, dit was niet mijn soort werk, ik ben een “mensen-mens”, en geen mens om een hele dag achter een schermpje te zitten. Maar alles wat ik in deze periode leerde kon ik voor deze website wel heel goed gebruiken.
Ik kreeg in deze periode een nieuwe begeleidster van het reïntegratie bureau, een pittige tante die van aanpakken hield. Ze had meteen een advertentie voor me, een baan helemaal gericht op mijn vaardigheden. Ik heb een heel creatieve brief geschreven en werd uit 251 brieven uitgenodigd voor een gesprek, dat was voor mijn zelfvertrouwen wel erg goed. Maar in deze zelfde tijd, het gaat hier eigenlijk maar om een periode van een goede 2 weken, werd ik gevraagd voor een baan. Door mijn voorzitterschap voor Popkoor Repeat (www.popkoorrepeat.nl) was ik opgevallen, en werd ik gevraagd, ik wist niet wat me overkwam! En zo wil het dus gebeuren dat ik 5-1-2004 ga beginnen als management-assisistent bij Mobillion in Ede. Een heel nieuwe periode van mijn leven breekt aan zo voelt het.

Al met al lijkt het met mij (want voor Rob voelt het anders, en dat mag ook) goed te gaan, is dit dan wat men zo vaak zegt “het een plek geven in je leven”? Ik heb een hekel aan die woorden, maar het lijkt er wel erg op. Ons leven heeft zich samengesmolten met het verliezen van Sarah, wij hebben het verlies van Sarah in ons leven geweven en daarmee lijkt het leven meer draagbaar te zijn geworden. En natuurlijk hebben we onze moeilijke momenten, rond Sarah haar geboortedag en rond haar sterfdag zijn echt nog steeds moeilijke dagen, maar ook daar leer je mee om te gaan, en deze dagen worden meer en meer van onszelf. Het voelt zelfs niet prettig dat anderen van je verwachten dat je in zak en as zit zo’n dag want de dagen zelf voelen niet zo aan, het is meer de week er voor die onrust geeft.

Maar als ik het hele jaar samenvat, kan ik voor mijzelf zeggen dat het me goed gaat, en dat ik hoop dat het volgende jaar ook zo’n gevoel geeft.