Aan de vooravond van de 2e sterfdag van onze Sarah, zal ik proberen op te schrijven hoe dit jaar is gegaan.

Het was een jaar wat vele malen zwaarder was als het eerste jaar. Als ik achteraf ga bedenken hoe dit komt, kan ik wel een aantal dingen noemen. Het verliezen van nog veel meer mensen was daar een belangrijk stuk in, mensen die niet meer met ons verdriet mee wilden leven, mensen waarin we ons vreselijk vergist bleken te hebben, die zich heel anders hadden voorgedaan als dat ze later bleken te zijn. In dit tweede jaar hebben we de echte vrienden overgehouden, vrienden waarmee we ook zo af en toe weer echt konden lachen, maar waar het verdriet om Sarah ook een plaatsje had.

Tussen ons ging het niet goed dit jaar. Het ging zo slecht dat we besloten om een paar maanden rust in te lassen. We probeerde apart van elkaar rust te vinden bij onszelf. Ik woonde deze maanden samen met Bram eerst bij mijn ouders, later kreeg ik een klein huisje toegewezen. Na een paar maanden groeiden Rob en ik weer naar elkaar, was er weer plaats voor de ander. Dat we het heel verschillend deden was duidelijk, maar om dat van elkaar te respecteren, dat bleek dus nog een hele klus te zijn. In de zomer verhuisden Bram en ik terug naar Duiven, terug naar ons “oude” huis, het huis waar zoveel herinneringen lagen. Dat die herinneringen ook erg op je kunnen drukken, dat heb ik in die eerste weken erg gemerkt, overal waar ik keek in huis, zag ik beelden uit de tijd met Sarah, het missen was bijna tastbaar. We besloten samen dat we niet in dit huis wilden blijven wonen, maar gingen niet actief zoeken naar een ander huis. Dat nieuwe huis is op ons pad gekomen, we maken het 2e jaar zonder Sarah vol in ons oude huis, en verhuizen daarna naar ons nieuwe huis. Een vrijstaand huis, niet te ver van waar we nu wonen. Het is net in een andere wijk van Duiven, een andere buurt, een buurt waar we geen verwachtingen meer naar hebben, en dus ook geen teleurstellingen meer voelen als onze verwachtingen niet uit blijken te komen.

In augustus dit jaar kreeg ik last van zware depressies. Ik vond de gedachte, dat ik nog zoveel jaren zonder onze lieve Sarah verder moest ondragelijk, en wilde eigenlijk niet verder leven. Het verdriet lag als een zware deken op mijn schouders, alles was zwart in mijn gedachte. Dat ik voor Bram en Rob verder moest, dat vond ik ook eigenlijk niet, want waren ze niet beter af zonder mij? Toch ben ik er nog, en ben er beter uitgekomen. Kennelijk moest ik diep gaan om me beter te gaan voelen. De medicijnen die ik 7 maanden heb gebruikt, ben ik vanaf, dat was een hele overwinning, ik kon het weer alleen.

In dit jaar ben ik begonnen met het boek wat ik vorig jaar al genoemd heb, er zijn 8 hoofdstukken af, en het streven is om het dit jaar af te maken, en eind volgend jaar uitgegeven te hebben.

Dit jaar is er ook een film gemaakt over Sarah, het is een kostbaar document geworden. De IKON is nog in overleg of ze het willen gaan uitzenden in “het andere gezicht”. In deze film vertel ik het verhaal, wie was Sarah, wat is er in de 3 jaar dat ze bij ons was gebeurt, Rob vult aan, en doet dat op een zeer indrukwekkende manier, deze stukken gesproken tekst worden afgewisseld met beelden en geluid van Sarah.

In dit jaar is het missen niet minder geworden, maar veel intenser. Met het verstrijken van de maanden, voelde het als steeds maar verder van Sarah vandaan gaan. Het leven met haar is inmiddels al 2 jaar geleden, en dat is eigenlijk niet voor te stellen. Het blijft voelen als nog maar zo kort geleden. Het is nog steeds een dagelijks gemis, bij alles wat je doet, voel je de pijn. Vorig jaar schreef ik dat het overleven misschien weer wat leven zou worden, heel soms zijn er periodes waarin dat wel wat gebeurt, maar we weten inmiddels wel dat dit is waar je mee verder moet. Het zal steeds meer iets worden alleen van ons en onze familie, enkel wij weten hoe het voelt om dit prachtige, lieve kindje te moeten missen.

Toch heb ik ook nu de hoop dat het volgend jaar weer iets beter zal gaan, erger als dit jaar, dat kan bijna niet. Wat ik hoop en wens voor ons, is rust in ons leven, dat we er met zijn drietjes weer iets van kunnen maken met de wetenschap dat het verdriet om Sarah niet minder zal worden. Het wordt iets dragelijker als je zo ver kunt zijn dat je kunt accepteren dat dit je leven is, het vechten tegen deze wetenschap, dat kost bergen energie, we hopen dat punt het komende jaar te bereiken.