Hoe een verjaardag een herdenkingsdag is geworden.

We hebben een week voor deze dag kaartjes verstuurd, waarin we aangeven dat een feestdag een herdenkingsdag is geworden. We vragen of mensen een kaarsje willen branden en aan Sarah willen denken 1 september. De reacties op het kaartje komen eerst moeizaam, men is dit niet gewend, maar op de dag zelf stromen de kaarten en reacties binnen.

De avond voor de dag zelf veel gedacht aan 4 jaar geleden, Rob aan zijn nacht-motortoertocht, en ik om 23.00 uur aan het moment dat de vliezen braken. We gaan om een uur of 12 naar bed, Rob zegt nog, "wat had ik er altijd een hekel aan om de slingers op te hangen, maar wat had ik het graag gedaan nu" Het maakt dat ik me heel triest voel. Gelukkig slapen we snel, ik ben bang om om 1.40, de tijd dat Sarah geboren is, wakker te liggen, dat gebeurt niet, ik slaap de hele nacht goed.

Ik schrik wakker de volgende ochtend, ineens de schok, vandaag is de dag waar we al weken naar "toeleven". Bram is al wakker. Als ik beneden kom zegt Bram direct dat hij buikpijn en hoofdpijn heeft, ik zeg hem Woody, zijn cowboy vriendje te halen, die gaat hem vast wel helpen vandaag. Ik haal om 8.00 uur de mail op, er zijn al kaarten voor ons, 1 bevat het liedje Candle in the Wind, de tranen komen even, maar stoppen al snel weer.

Bram en ik gaan samen op de fiets naar school, we brengen de foto van Sarah in de klas, samen met Woody. Ik spreek wat moeders op het plein, gelukkig wordt het genoemd, toch voel ik me heel triest. Ik fiets daarna naar huis, en besef dat daar een heel blij kindje had moeten zijn, blij met de cadeaus, wachtend op de visite. De tranen komen.
Rob en ik gaan samen de ballonnen ophalen, we brengen 1 paarse ballon naar Bram zijn klas, Bram is helemaal blij, paars dat was Sarah haar lievelingskleur. Hij gaat hem met de klas oplaten.

Daarna gaan we naar Sarah haar plekje toe, we binden de ballonnen aan de regenboog vast, 4 ballonnen. We zijn daar heel stil, we voelen ons heel stil. 's Morgens komt er visite en eten we taart. Het gepraat over de kleuterklassen vind ik moeilijk, ook ons kindje had daar moeten zitten. Ik sluit me er voor af, dit wil ik niet horen. We vinden het fijn dat de mensen bij ons willen zijn deze dag.
Ik haal om 12.00 uur Bram op, we praten nog even met de juf, het was goed geweest. Ze hadden de ballon opgelaten, en allemaal gezwaaid naar Sarah, het kaarsje had de hele morgen gebrand.

We gaan na het eten weer naar Sarah haar plekje, we zijn heel verbaasd als we zien dat 1 ballon leeg gelopen is, even denken we, dat we hem zo wel vervangen, maar even later denken we dat Sarah kennelijk heeft ingegrepen, ze was geen 4, dus waren 3 ballonnen genoeg. Heel bijzonder om te zien!
Er komt die middag nog meer bezoek, ik voel me heel raar, maar niet verdrietig. Natuurlijk mis ik Sarah heel erg, ik voel me bijna buiten mijzelf staan, het is of ik van een afstandje kijk naar hoe we het allemaal doen, heel vreemd.

's Avonds gaan we ballonnen oplaten met vrienden en familie, op de begraafplaats komen we samen, als we met de ballonnen naar het plekje lopen, komt ineens het gevoel van de begrafenis boven, heel even maar.
Ik geef iedereen een gele ballon, en dan telt Bram af (hij begint voor het gemak maar bij 10) dan laten we ze los, en gaan ze prachtig omhoog, we kunnen ze heel lang nog zien. Het voelt zo bijzonder aan.

We drinken thuis koffie en thee met taart, we praten over Sarah, hoe de dag was, hoe Sarah was. Iedereen verteld wel iets over een herinnering die is blijven hangen, dat doet heel goed. Om 21.00 uur gaat iedereen naar huis. Achteraf was weer de tijd ervoor moeilijker dan de dag zelf, voelde we ons deze dag heel erg gedragen door Sarah haar aanwezigheid. Het is een gedenkwaardige dag geworden.