December 2001 kregen we de sleutel van ons nieuwe huis. Niet ver van ons oude huis, maar in een andere wijk van Duiven.

Vanaf dat we in ons nieuwe huis bezig waren, brak er een tijd aan van afscheid nemen van het oude huis. Dat hebben we heel bewust gedaan, elke dag een klein stukje, zo voelde het. Wetende dat we na dat we verhuist waren, nooit meer even in het kamertje van Sarah konden stappen, even de geur opsnuiven, even terug denken aan de tijd dat ze nog in dat kamertje was. Heel bewust lieten we het los, het voelde alsof we een nieuw leven in ons nieuwe huis begonnen.

Hoe meer we het nieuwe huis, “ons” huis maakte, hoe meer werd het oude huis, minder "ons" huis.

We hebben er uiteindelijk 4 weken over gedaan om uiteindelijk over te gaan. Een paar dagen voor we over zouden gaan heb ik Sarah haar kast uitgepakt en in dozen gedaan. De tranen bleven komen, ik schreef er het volgende over

Inpakken

Vandaag pak ik jouw kast uit
De kast waarin jouw kleertjes hebben gehangen
Huilend gaan alle kleertjes door mijn vingers
Bij alles weet ik nog wel een herinnering aan jou
Hoe we alles samen hebben gekocht
De mini onderbroekjes met strikjes
De wijde kleertjes om je dunne lijfje te verhullen
Alles zoek ik uit,
Wat gaat er in de nieuwe kast
En wat gaat er in een doos
Wat een heimwee naar de tijd met jou
Mijn lieve kleine meisje
Aan de kleertjes zie ik hoe klein je nog maar was
Het genieten was zo groot
Het gemis nog vele malen groter
Je kamertje is nu leeg
Niets doet meer denken aan hoe het was
De herinneringen in de doos en in mijn hart

In het nieuwe huis kwam er op de computer kamer een nieuw kastje voor Sarah haar kleertjes, in de vorm van een klein huisje. Ook spulletjes uit het kamertje kregen er een nieuwe plek. Zo heeft mijn moeder een schilderij gemaakt van het behang en de gordijntjes uit het oude kamertje van Sarah, zo ging er van het kamertje zelf ook een stukje mee.
Ook hebben we net als in het oude huis de "Sarah-kast" weer een prominente plek in de huiskamer gegeven. In die kast liggen alle voor ons belangrijke spulletjes van Sarah. Al haar schoentjes, haar knuffels, haarlintjes, tandenborstel, bestek, beker en bord, door haar gemaakte knutselwerkjes, boekjes waaruit ze graag werd voorgelezen, alle kaartjes, en haar doopkaars. Een heel leven in 1 kast....

Uiteindelijk brak de laatste week aan in het oude huis, en kwam het moment om samen nog 1 keer door het hele huis te lopen en dag te zeggen tegen alle lege kamers. We hebben nooit een moment spijt gehad dat we zijn verhuisd, Sarah is altijd dichtbij ons, daar hebben we kennelijk het huis niet voor nodig.

Afscheid nemen

De laatste week in ons huis
Elke dag is er één van afscheid nemen
Elke dag een klein stukje
Het huis waarin we kwamen wonen met z'n drietjes
Toen groeide je nog onder mijn hart
Nu leef je verder in mijn hart
Het huis waarin je opgroeide
Waar al je stapjes liggen
Het huis waarin we zo gelukkig met je waren
En ook de plek waar je zo vaak ziek bent geweest
In elke kamer hangen de herinneringen
Fijne, maar ook verdrietige
Het huis waar we afscheid van je moesten nemen
Waar jouw kamertje al niet meer jouw kamertje is
Van elke kamer neem ik afscheid
Elke dag een klein stukje
Net zo lang tot ik volgende week zo ver ben
Om definitief de deur dicht te doen
Een nieuw begin in ons nieuwe huis
Een huis zonder herinneringen aan jou
Maar wel jouw spulletjes om ons heen
Al ben je niet meer bij ons
Je plekje zal je bij ons houden
In ons huis, maar zeker in ons hart.